Καλησπέρα. Έγραψα μια απάντηση σε ερώτηση φιλικού ζευγαριού για την πνευματική ζωή και επειδή τους άρεσε, είπα να σας το κοινοποιήσω. Είναι 3 σελίδες αλλά πιστεύω ότι κάποιοι θα το διαβάσουν. Να είστε καλά.

Καλημέρα. Εύχομαι να σας βρίσκω καλά και με πνευματική υγεία. Γιατί ξέρετε τα περισσότερα προβλήματα ξεκινούν απ το μυαλό. Να με συγχωρείτε που άργησα να σας γράψω γι αυτό που είπαμε τις προάλλες,  αλλά είχαμε πολλά θέματα και ασχολίες και οι επιστολές θέλουν ηρεμία και ησυχία. Υπάρχουν λοιπόν δύο κόσμοι. Ο υλικός και ο πνευματικός. Ο κοσμικός τρόπος ζωής και ο πνευματικός. Ο κοσμικός βασίζεται περισσότερο στις αισθήσεις και στα πάθη που γεννιούνται απ αυτές και ο πνευματικός με την δευτέρα φύση του ανθρώπου, την ψυχή και τα έργα της, που καθορίζουν την είσοδο της στον παράδεισο ή στην κόλαση. Το πώς ζεί ένας άνθρωπος φανερώνει τι πιστεύει. Την θεολογία του και την εφαρμογή της στην καθημερινότητα. Τέλος πάντων για να μην λέω πολλά και να μιλήσω μόνο για τον πνευματικό κόσμο, τον κόσμο του θεού μας. Πως και τι πρέπει να ακολουθήσουμε σαν συνταγή και πως οργανώνεται όλο αυτό όντας κοσμικοί.

Το ρητό η καλή μέρα απ το πρωί φαίνεται ισχύει σε μεγάλο βαθμό και στην ζωή του χριστιανού. Όταν είμαστε παιδιά και μια που έχουμε παιδιά, από εδώ ξεκινά η ζωή του ανθρώπου και η σχέση του με το Θεό. Οι γονείς που είναι συν-δημιουργοί με το Θεό, -γιατί εμείς βάζουμε την σάρκα και αυτός την ψυχή,- έχουν τον κύριο ρόλο στην ζωή και στην ανατροφή των παιδιών και την ευθύνη απέναντι στο Θεό, για την καθοδήγηση τους στην σχέση μαζί του. Για την ανοικοδόμηση μιας υγιούς πνευματικά ολοκληρωμένης προσωπικότητας, που σκοπό έχει, την εξασφάλιση (αν μπορεί κανείς να το πει αυτό) της σωτηρίας καταλαμβάνοντας μια θέση στον παράδεισο. Για να συμβεί αυτό, οι γονείς θα πρέπει οι ίδιοι να έχουν μια τέτοιου είδους σχέση με τον ποιητή μας, και μέσα απ το παράδειγμα αυτού του πνευματικού δεσμού, να προσφέρουν στα παιδιά αυτόν τον << άλλο >> κόσμο. Τον κόσμο της ζωής που θα γευτούν εδώ στη γη και στην συνέχεια του, στον άλλο κόσμο που θα ζουν για πάντα με την ανείπωτη χαρά, τον Χριστό. Αυτό που ζητά ο Χριστός και είναι καθήκον των γονιών, εκτός απ τα υπόλοιπα προσόντα που πρέπει να αποκτήσουν τα παιδιά μας όπως μόρφωση, ρουχισμό, σπίτι, ποδήλατα, αι φον και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, δραστηριότητες, φροντιστήρια, πτυχία και τα λογής συμπράγκαλα που συνοδεύουν τη ζωή μας, να φροντίσουν να τα κατηχήσουν στο Χριστό, να τους μάθουν την προσευχή, την νηστεία, την πραότητα, την πίστη, την αγάπη, την εγκράτεια, την σωφροσύνη, τον εκκλησιασμό, την εξομολόγηση, την θεία κοινωνία, τα μυστήρια και προπάντων να έχουν την εμπιστοσύνη και την ελπίδα τους στο Χριστό. Ό,τι αφήνοντας τα πάντα στον Χριστό και περιμένοντας στωικά, (αφού εννοείτε ότι θα έχουμε κάνει τα ανθρώπινα) ο Χριστός θα δώσει λύση, που θα είναι και η καλύτερη για τα προβλήματα μας. Με εμπιστοσύνη και την απαραίτητη υπομονή που δείχνουμε, << αναγκάζουμε >> τον Θεό να ενεργήσει, δημιουργώντας λύσεις στα προβλήματα μας επειδή έλκεται απ αυτή την πίστη που οι καρποί της, είναι τα προηγούμενα. Αυτή η καθοδήγηση-κατήχηση γίνεται κάθε μέρα, με πρόγραμμα, όπως με πρόγραμμα γίνονται όλες οι άλλες δραστηριότητες. Το πρωί προσευχή, όπως και μείς πριν το φαγητό, κάνουν το σταυρό τους στο σχολείο σε κάθε μάθημα, πριν και μετά το φαγητό. Το βράδυ όλοι μαζί γύρω από μια λαμπάδα θα διαβάσουν το απόδειπνο, την παράκληση, ότι νομίζουν οι γονείς και μετά για ύπνο. Αυτά για τα παιδιά.

Τώρα για τους γονείς και το αντρόγυνο θα πω ότι πρέπει να κάνουν και να ζουν όπως τους ορίζει η καρδιά τους. Ή ούτως ή άλλως δεν μπορούν να ξεφύγουν απ αυτή την αλήθεια γιατί, οτιδήποτε διαφορετικό θα μοιάζει με αυτόν που λέει στους άλλους να μην καπνίζουν, ενώ ο ίδιος καπνίζει. Ο Χριστιανός που έχει αποφασίσει να ζει κατά Χριστόν, κάνει πράξη αυτά που λέει το ευαγγέλιο. Τηρεί τις εντολές με σοβαρότητα, συνέπεια και σιγουριά. Η πρώτη εντολή είναι αυτή που εξασφαλίζει τις άλλες. Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου με όλη την ψυχή σου και την διάνοια σου. Αν αγαπήσεις τον Θεό πρώτα απ όλα τότε ο Θεός που είναι η άπειρη αγάπη θα αγαπά όλους τους άλλους που μας τριγυρίζουν. Το περιβάλλον μας δηλαδή. Εμείς δεν είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε τον πλησίον που λέει αμέσως μετά, πόσο μάλλον τον εχθρό μας, το κάνει όμως ο Θεός της αγάπης που κυοφορούμε στην καρδιά μας. Αυτός λέει καλημέρα στον πρώτο άνθρωπο που βλέπουμε όταν ξυπνάμε, που είναι ο ίδιος που του λέμε καληνύχτα όταν πάμε για ύπνο. (μάλλον χαχαχα). Αυτός μακροθυμεί όταν μας ζορίζουν και πιέζουν την υπομονή μας. Βέβαια ο Χριστός για να έρθει στην καρδιά μας, χρειάζεται ένα μόνο συστατικό. Ταπείνωση. Επάνω σ αυτή την ταπείνωση θα έρθει και θα χτίσει τα υπόλοιπα. Αγάπη, μακροθυμία, πίστη, πραότητα, εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, φιλανθρωπία, ελεημοσύνη, αλήθεια, δικαιοσύνη, εγκράτεια, και όλα τα όμορφα στολίδια της ψυχής. Απ αυτά τα <<στοιχεία>> αποτελείται ο Χριστός και αυτά μας χαρίζει. Έχοντας γνωρίσει τα προϊόντα της χάριτος του, αυτό που μένει για μας είναι η εφαρμογή τους στην ζωή μας. Κάθε μέρα προσπαθούμε να μην χάσουμε την επαφή με την Χάρι του δημιουργώντας για ασφάλεια το πρόγραμμα που θα το διασφαλίσει. Αυτό λέγεται μυστηριακή ζωή. Καθημερινά προσπαθούμε να τηρούμε τις εντολές. Να έχουμε κάθε μέρα μνήμη Θεού. Προσευχή, τουτέστι κανόνα. Ο κανόνας που δίνεται απ τον πνευματικό- εξομολόγο, είναι ένα προσευχητάρι που είναι εξακολουθούμενο και απαράβατο. Περιλαμβάνει λογικές προσευχές, πατερημά κλπ και νοερά προσευχή. είναι το λιγότερο που θα κάνει ο πνευματικός άνθρωπος και αυτό για να έχουμε μνήμη Θεού-θανάτου. Το παραπανήσιο, αν υπάρχει χρόνος είναι η ευχή, που θέλει ειδικό καθεστώς και περιβάλλον. Θέλει ησυχία, σκοτάδι – ιλαρό φώς για την ακρίβεια -, για να μπορεί να φύγει ο νους απ τον κόσμο και να ενωθεί με τον Θεό. Αυτή η κατάσταση είναι λίγο δύσκολη, γιατί απαιτεί προσωπικό χρόνο και ησυχία, που είναι πράγματα δύσκολα για οικογένειες και ειδικά πολύτεκνες. Δεν είναι όμως απαραίτητο, γιατί ο Θεός βλέποντας αυτό το βαρύ πρόγραμμα των παντρεμένων, τους αφήνει να γεύονται απ τα φρούτα της ησυχίας που είναι η φώτιση και η θέωση, που για μας τους καλογέρους είναι ζητούμενο. Έτσι και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουμε - εάν υπάρχει συνέπεια – τον παράδεισο που δεν είναι άφθαστο και άπιαστο όνειρο, αλλά προϊόν δουλειάς, πίστης και ελπίδος στο έλεος του Θεού, που σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για να ξαναμπούμε στον παράδεισο αιώνια μαζί του. εκεί που δεν υπάρχει λύπη ή στεναγμός αλλά ζωή ατέλειωτη και χωρίς θάνατο. Πρόδρομος μοναχός και συνοδεία η βλακεία του. συγχωρέστε με. αυτό μόνο ξέχασα. Την συγχώρεση. Χωρίς συγχώρεση δεν προχωρεί η σχέση του ζευγαριού και δεν ανανεώνεται με αποτέλεσμα τον βάλτο που αποκαλύπτει την βρωμιά και την δυσωδία της αμαρτίας που υποχρεωτικά ακολουθεί. Έχουμε αναγκαστικά συστολή της χάριτος και αρχίζει η παντόφλα. Τσακωμοί εγωισμοί κλπ διάφορες ξευτίλες που έχει γεμίσει ο κόσμος. Να είστε καλά και για όποιες διευκρινήσεις απευθυνθείτε στην διεύθυνση του σταθμού πρώτων βοηθειών. Το τηλ/νο είναι το Κ.Ι.Χ.Ε.