Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μοναστήρι της β. Ελλάδος ζούσε ένας μοναχός που ήταν πολύ δραστήριος και δουλευταράς. Όλη μέρα έφτιαχνε, έφτιαχνε, έφτιαχνε. Μαραγκός άξιος, δεν άφησε τίποτα που να μην το στολίσει με την τέχνη του. τραπέζια, καρέκλες, κρεβάτια, κομοδίνα, ντουλάπες, κουφώματα, όποια κατασκευή ήταν από ξύλο, αυτός. Μέρα νύχτα σχεδόν δούλευε να τιμήσει το τάλαντο που του έδωσε ο Θεός. Ένα απόγευμα, στο πανηγύρι της μονής στην αρτοκλασία και στην λιτανεία, κατέρρευσε. Μπαμ και κάτω. Ξερός. Χωρίς ανάσα και χτύπο καρδιάς. Μετά από λίγη ώρα ώ! Του θαύματος συνήλθε. Του έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και τον έβαλαν στο κρεβάτι να αναρρώσει. Όταν έγινε καλά και βγήκε απ το κελί του, άλλαξε η συμπεριφορά του. δεν ξαναδούλεψε ποτέ. ήταν πρώτος στην ακολουθία και ο τελευταίος που έφευγε απ το ναό. Οι κουβέντες του λιγοστές και η υπακοή του μεγάλη και αθόρυβη. Στις ερωτήσεις των πατέρων για το τι έγινε τότε που φαινομενικά πέθανε και ανέστη, δεν απαντούσε τίποτα. Πέρασαν λίγα χρόν