ο πιστός σήμερα

Καλημέρα. Εμείς οι σημερινοί ορθόδοξοι χριστιανοί, ζούμε σε μια κοινωνία που δεν χαρακτηρίζεται από αλήθειες, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, ελευθερία, και αξίες που τέλος πάντων δεν είναι οι αξίες του Ευαγγελίου του Χριστού που μας παρέδωσε πριν 2000 χρόνια. Τότε οι κοινωνίες ήταν απλές, οι άνθρωποι δεν είχαν άγχος, πολλές υποχρεώσεις, πολύ τρέξιμο, πολύ φασαρία που σημαίνει νεύρα, ένταση, καυγάδες, μια συνεχής πίεση που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Πώς να βρεις χρόνο για αληθινές σχέσεις, όταν για να πας στον φίλο σου πρέπει να περάσεις τα ίδια που περνάς καθημερινά και θέλεις να βγεις με τους φίλους σου για να ησυχάσεις απ αυτά που περνάς καθημερινά με αποτέλεσμα να μη πας. Μένεις σπίτι και χαζεύεις στην τηλεόραση ή στο βίντεο. Κακό δεν είναι να βλέπουμε τηλεόραση, ούτε ταινίες, που οι περισσότερες, αν τις βλέπεις με σωστή οπτική, είναι διδακτικές, γιατί παρουσιάζουν ΄΄ιδανικά΄΄. Το σπουδαιότερο σ αυτό τον τρόπο ζωής, είναι ότι δεν χωράει η σχέση με τον Χριστό. Η σχέση με τον Χριστό, δεν είναι μια τυρόπιτα και ένας καφές, που θα πάρεις στο διάλλειμα απ τη δουλειά σου. Δεν είναι το πρόχειρο φαγητό που θα πάρεις γιατί δεν πρόλαβες να μαγειρέψεις και τρέχεις στο ταχυφαγείο. Δεν είναι ένα τηλεφώνημα που θα κάνεις ή ένα μήνυμα που θα στείλεις, για να φύγεις απ την πλήξη ή για να περάσει η ώρα σου. Το αντίθετο. Η σχέση με τον Χριστό είναι σχέση ζωής και μόνο. Επειδή ο Χριστός είναι η Ανάσταση, δεν υπάρχει θάνατος, επειδή τον πάτησε με την Ανάσταση του, όπως λέει και ο ποιητής. Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τις εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενη. Ο πιστός λοιπόν, ζει καθημερινά και συνεχώς με τον Χριστό και η προτεραιότητα του είναι το Ευαγγέλιο και οι αξίες του Χριστιανισμού, που διαμορφώθηκαν απ τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, μέχρι τις μέρες μας. Η αγωνία του είναι να αρέσει σ αυτόν τον νυμφίο, που έχει (που έχουμε όλοι παντρευτεί) και να αγωνίζεται καθημερινά στον στίβο της ζωής που τον περιβάλλει, με βραβείο, τον παράδεισο, την άνω Ιερουσαλήμ και την βασιλεία των ουρανών. Οπότε στην αρχή και μέχρι να γίνουν αυτές οι αλήθειες πράξη στη ζωή του, αγωνίζεται να γίνει πράος και να μην νευριάζει με το παραμικρό, να μακροθυμεί όταν βλέπει τις πτώσεις και αμαρτίες των γύρων του, να μην τους την ΄΄λέει΄΄ για τις παραλήψεις και μικρότητες τους, να μην χαίρεται με τις ατυχίες, κακοτυχίες και αποτυχίες των άλλων. Να δίνει ένα χέρι βοηθείας όταν κάποιος το χρειάζεται με προσοχή και διάκριση να μην μπλέξει ο ίδιος, να χρησιμοποιεί το φιλότιμο, την ανδρεία, το θάρρος και την τόλμη που απορρέουν απ την χάρη του Θεού, για να βοηθά τον εαυτό του, την οικογένεια του και κατ΄ επέκταση την κοινωνία, γιατί τίποτα δεν περνά απαρατήρητο. Είναι άλλο να τσακώνεται και να θυμώνει ένας πιστός άνθρωπος του Θεού, που στα μάτια των άλλων είναι αυτό που λέμε α! αυτός κάνει μακρύ σταυρό και άλλο να έχει μια συμπονετική συμπεριφορά. Συμπόνια, συμπάθια, υποστήριξη, αλληλεγγύη, λέξεις που χάθηκαν απ το λεξιλόγιο των σημερινών ανθρώπων και ειδικά των πιστών ανθρώπων, γιατί καταντήσαμε όλοι υποκριτές. Θέλουμε να δείχνουμε καλοί και πονετικοί, ενώ δεν είμαστε. Πονετικός, φιλάνθρωπος και ελεήμων, δεν γίνεσαι όταν δίνεις σ αυτόν που ξέρεις ότι σε εξαπατά. Γίνεσαι όταν μοιράζεσαι και προσφέρεις χωρίς να στο ζητήσουν. Βλέπεις γύρω σου τη ζωή των άλλων με αγωνία, και επειδή η αγωνία σου συμμετέχει στη ζωή τους, τότε βλέπεις που υπάρχει ανάγκη προσφοράς και τρέχεις να την δώσεις. Τώρα εμείς οι περισσότεροι είμαστε αναίσθητοι και αμέτοχοι στη ζωή των άλλων ακόμη και των ανθρώπων που είναι ο ΄΄σκληρός΄΄ συγγενικός πυρήνας. Ο κόσμος τελειώνει όταν τελειώσει ο ατομισμός μας, το βόλεμα μας και η φιλαυτία μας. Να γυρίσουμε όμως στη σωστή ζωή του πιστού χριστιανού. Απ το πρωί που ξεκινά η μέρα, ξεκινά και η ζωή με το Χριστό και τις αξίες του. κάνουμε προσευχούλα, αν μπορούμε και μας επιτρέπει το πρόγραμμα όλη μαζί η οικογένεια. Αν όχι κάνουμε εμείς την προσευχή μας και πάμε στην δουλειά μας. Αυτοί που μένουν στο σπίτι και ξυπνούν αργότερα κάνουν την προσευχή τους μαζί και μετά το πρωινό πάνε στις δουλειές τους. Εννοείται ότι έχουμε σηκωθεί νωρίτερα, για να υπάρχει χρόνος κατάλληλος για να μην υπάρχει άγχος. Αν δεν έχεις χρόνο μετά τρέχεις και τα κάνεις όλα γρήγορα. Στο τρέξιμο δεν υπάρχει ησυχία και ηρεμία. Τα παιδιά σχολείο στο δικό τους πρόγραμμα και όταν γυρίζουν η οικογένεια στρώνει τραπέζι όλη μαζί. Πώς να γίνει αυτό όταν υπάρχουν διαφορετικά προγράμματα είναι απορίας άξιον. Το βράδυ πάλι όλοι μαζί κάθονται γύρω από ένα κεράκι, κάνουν την βραδινή προσευχή και ψάλλουν ότι έχουν καθορίσει. Η νηστεία είναι κι αυτή τρόπος ζωής και επιβάλλεται στο καθημερινό τραπέζι. Η κυριακάτικη λειτουργία βρίσκει την οικογένεια μαζί και στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας δηλαδή την κοινωνία με το Θεό, τρέχουν όλοι, γιατί έχουν ήδη μια στρωμένη πνευματική ζωή. Αυτό σημαίνει ότι έχουν κάνει πράξη την εξομολόγηση και καθαροί πηγαίνουν να συναντήσουν τον Θεό στην διαδικασία της καρδιακής επαφής. Το μυστήριο της Θείας κοινωνίας είναι σαν να είμαστε στο τραπέζι της αιμοδοσίας, να είμαστε συνδεδεμένοι, η φλέβα μας με την καρδιά του Χριστού και να κάνουμε απ ευθείας μετάγγιση το αίμα του, δηλαδή τα προϊόντα της χάριτος του: πίστη, ελπίδα, αγάπη, πραότητα, μακροθυμία, αγαθοσύνη, εγκράτεια, φιλανθρωπία, σωφροσύνη, αλληλεγγύη, φιλοτιμία, θάρρος, εμπιστοσύνη, αλήθεια, δικαιοσύνη, ελεημοσύνη, συμπόνια, που στην ουσία είναι η φανέρωση της πρώτης εντολής που καθορίζει τις υπόλοιπες. Αγαπήσεις! Κύριον τον Θεόν σου! με όλη την ψυχή σου! και όλη την διάνοια σου!. Έτσι γίνεται πράξη το ευαγγέλιο. Πρόδρομος μοναχός.