Το ψέμα και η αλήθεια.

Καλησπέρα. Σήμερα στις μέρες μας, παίζεται ένα πολύ όμορφο έργο. Το έργο της αλήθειας και του ψέματος. Όταν πρόκειται για κάποιο ραντεβού που θα αργήσουμε και πούμε ψέματα, τότε είναι άνευ σημασίας το ψέμα. Αν όμως πρόκειται για τη ζωή, τότε πρέπει να αναζητηθεί η αλήθεια. Είναι υπαρκτός και θανατηφόρος ο κορόνα-ιός ή δεν είναι; Γιατί αν δεν είναι; Τότε; Υπάρχει ένα παγκόσμιο συνομοσιολογικό σχέδιο εν εξελίξει; Έχουν συνεννοηθεί οι πάντες να μας πείσουν ότι πρέπει σιγά σιγά να δώσουμε ΄΄γη΄΄ και ύδωρ για το δικαίωμα στη ζωή; Και πόσο θα μας κοστίσει; Φτάνει η ελεύθερη βούληση; Πάνε με δόλιο και ύπουλο τρόπο να αρπάξουν την συνυπευθυνότητα μας;

Η μάσκα σε καλύπτει απ τον ή τους ιούς ναι ή όχι; φυλακίζει τον ιό σ αυτόν που τον έχει, για να μην τον μεταδώσει στους άλλους, τους υγιείς; Ή ο ιός είναι ασυγκράτητος και ξεφεύγει απ την επιτήρηση της μάσκας; Επιστημονικές, πολιτικές απόψεις και για τις δύο εκδοχές της αλήθειας, υπάρχουν.

Εγώ δεν μπορώ να πάω με την μία ή την άλλη πλευρά της αλήθειας. Αυτό είναι στην ευθύνη του καθενός. Μπορώ να μιλήσω όμως για την πνευματική αλήθεια στη ζωή. Υπάρχει μια αλήθεια που είναι αποδεκτή από αυτούς που δεν πιστεύουν ή έτσι λένε. Ότι δεν υπάρχει τίποτα όταν πεθάνει κάποιος, ότι ζήσουμε σ αυτή τη ζωή γιατί μετά, σκόνη και μπούρμπουρη. Αυτό θεολογικά είναι λάθος.

Ο κόσμος της ΄΄εκκλησίας΄΄γνωρίζει, αλλά ζει τη μισή αλήθεια. Αυτό που είπε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο απευθυνόμενος στον πλούσιο νέο. Κράτα τις εντολές και σώζεσαι. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ζήσε μια μετρημένη και λογική ζωή, αγωνιζόμενος να κρατηθείς μακριά απ την αμαρτία. Προσπαθώντας να μην σε φάνε τα ΄΄πίτουρα΄΄ των λογισμών γιατί κότες δεν έχει εδώ, αλλά δαίμονες, που προσπαθούν να σε παρασύρουν και να σε πετάξουν έξω απ το βαγόνι, που οδηγεί στην υποσχόμενη βασιλεία των ουρανών. Κρατιέσαι να μην φωνάξεις, να μην βρίσεις, να μην κατηγορήσεις αν και το ρημάδι το κουσκουσάκι είναι γλυκό. Προσπαθείς και αγωνίζεσαι για αξίες και ιδανικά όπως το ξεχασμένο αλλά επίκαιρο ΄΄πατρίς-θρησκεία-οικογένεια΄΄.

Η αναζήτηση της ΄΄όλης αλήθειας΄΄ οδηγεί στην ολοκληρωτική σχέση με τον Θεό μέσω της Χάριτος του. Όταν η καρδιά, μετά το ξελέπισμα των παθών απ την φλόγα της αναζήτησης και ξεπλυμένη απ τα δάκρυα της μετάνοιας, βρει, τον πατέρα της αγάπης, γίνεται αγάπη, γιατί η αγάπη αυτή, η τέλεια αγάπη, προσφέρεται απ την Χάρη του ανιδιοτελώς (γι αυτό είναι ανιδιοτελής αγάπη που προσφέρεται χωρίς ζητούμενα και προϋποθέσεις). Είναι δηλαδή απόλυτα αγνή αγάπη, που μας προσφέρεται χωρίς ζητούμενα και προϋποθέσεις, γι αυτό είναι ανιδιοτελής. Όταν φτάσει η ανθρώπινη καρδιά σ αυτό το σημείο τότε όλα, μα όλα τα κάνει με αγάπη, γιατί ζει με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Δεν γκρινιάζει, δεν σκέφτεται πονηρά, δεν κακομιλά, δεν έχει σημασία αν βρέχει, αν χιονίζει, αν έχει καύσωνα, αν πάνε καλά οι δουλειές ή δεν πάνε, δεν έχει άγχος, αγωνία, δεν μισεί, δεν φθονά, δεν ζηλεύει, δεν έχει φιλοδοξίες, δεν θέλει το ένα ή το άλλο αλλά είναι ευχαριστημένη με την πλήρωση που νιώθει απ την αγάπη του Χριστού που της καλύπτει όλα τα κενά. Και επειδή σίγουρα θα αναρωτηθούν κάποιοι καλά, πως θα πληρώσω το ρεύμα, πως θα πληρώσω τα φροντιστήρια, πως θα τα σπουδάσω πως!..... απαντήσεις πολλές που μας γυρίζουν στην αρχή της δημοσίευσης. Αυτά ανήκουν στον κόσμο.                     

Όποιος ζει για τον κόσμο, (δηλαδή η ζωή φτάνει μέχρι το 1 μέτρο γης), τότε ας ανησυχεί γι αυτά. Όποιος όμως ζει εδώ με την προσμονή της άλλης ζωής, καλλιεργώντας τις προϋποθέσεις για την είσοδο του σ αυτή τη ζωή, τότε χωρίς να το καταλάβει, οι κανόνες, (αν υπάρχουν) της άχρονης και απίστευτης άλλης ζωής που ο Απόστολος Παύλος είπε ότι είδε και άκουσε άρρητα ρήματα και ο ίδιος ο Χριστός μας είπε πως είναι απίστευτα αυτά που ετοίμασε ο Πατέρας του γι αυτούς που περάσουν στη Βασιλεία του, τότε αυτός ο παράδεισος που μας περιμένει εκεί αρχίζει να λειτουργεί από εδώ. Ότι κάνουμε το κάνουμε με αγάπη, την αγάπη του που μας χαρίζει απλόχερα την υπέρτατη αγάπη που γράφει ο γέροντας! Ψάχνω έναν λεπρό να του δώσω το σώμα μου.

Πως γίνεται να αποκτήσουμε αυτήν την σχέση αγάπης με τον Θεό και να γίνουμε άξιοι κληρονόμοι της βασιλείας του! Ξεκινάμε με ταπείνωση. Η ταπείνωση δεν έρχεται μέσω της σύγκρισης μας με τον συνάνθρωπο, γιατί εκεί θα βρούμε και καλύτερους και χειρότερους από μας. Η πραγματική ταπείνωση έρχεται όταν συγκρίνουμε τη ΄χάρη μας΄ με τη Χάρη του. Αυτή την ζωοποιώ και αναστημένη Χάρη του, που ζωογονεί και συντηρεί τα σύμπαντα. Όταν παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε και δεν ελέγχουμε τίποτα, τότε έρχεται η Χάρις του και αρχίζει το καθάρισμα. Βάζει σκούπα, , ξεσκόνισμα, ξαράχνιασμα, σ όλη την οικοδομή της καρδιάς μας. Έρχεται έτσι η μετάνοια και τα δάκρυα, που μ αυτά βάζει σφουγγαρίστρα και γυαλιστικό. Αρχίζουν να φεύγουν οι μαυρίλες και όλα να αστράφτουν και να γυαλίζουν. Μόλις τελειώσει το καθάρισμα, παίρνει ένα σαλονάκι και φωνάζει τον Πατέρα και τον Υιό και αρχίζουν να πλέκουν την κοτσίδα των χαρισμάτων, που μας αναδιαμορφώνουν σε ένα καινούριο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο της χαράς της ελπίδας της αγάπης της συγχωρητικότητας και της παραχώρησης.

Να είστε καλά, Πρόδρομος μοναχός.