Ο εξομολόγος, ο πνευματικός και ο γέροντας ή η γερόντισσα.

Σας χαιρετώ! Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά ζητήματα των ημερών μας, είναι αυτό του πνευματικού καθοδηγητή. Πολλές γνώμες, πολλές απόψεις, πολλές αναφορές από τους πατέρες αλλά μία μόνο αλήθεια. Μία αλήθεια με δύο προεκτάσεις, κατευθύνσεις, φορές (πηγές) και προορισμό. Να ζούμε αρεστά στον Θεό, κατά το θέλημα του, και με την εδώ σώφρονα ζωή μας, να κερδίσουμε  την βασιλεία των ουρανών, τον παράδεισο. Τον σκοπό αυτό, εξυπηρετεί ο πνευματικός, σαν διαμεσολαβητής με τον ποιητή του παντός.

 Κάποιοι άνθρωποι είναι προικισμένοι με αγία υπομονή και καρτερικότητα, τους φτάνουν οι γραφές και αυτά που έχουν μάθει για να ζουν με σωφροσύνη. Η αλήθεια είναι, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι. Οι περισσότεροι είναι μπερδεμένοι, συγχυσμένοι, δεν ξέρουν το σωστό και το αγαθό για να το πράξουν, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται οι ίδιοι και να ταλαιπωρούν τους γύρω τους με αυτή τους την αμάθεια. Αυτοί, χρειάζονται έναν πνευματικό καθοδηγητή, για να τους οδηγεί πνευματικά, στον δρόμο που μας έδειξαν οι πατέρες, την λεγομένη ΄΄πεπατημένη΄΄.  Ο πνευματικός αυτός καθοδηγητής, είναι η Χάρις του Θεού. Η Θεία Χάρις, πληροφορεί και κατευθύνει τους πνευματικούς μας, για να μας πληροφορούν και οδηγούν. Αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι, που προικίζει ο Θεός με αυτό το διακόνημα, είναι δύο ειδών. Οι εξομολόγοι, που έχουν το χάρισμα δοθέν από τον επίσκοπο, που γίνονται με τον ίδιο τρόπο, απ τους πρώτους αποστόλους, με την επίθεση των χειρών τους και την επισφράγιση του Αγίου Πνεύματος. Αυτοί έχουν το δικαίωμα του δεσμείν και λύειν. Μπορούν να συγχωρούν αμαρτίες (λύειν) και να βάζουν ΄΄κανόνα΄΄π.χ. να κοινωνήσεις έτσι, να κάνεις αυτή την νηστεία, να κάνεις αυτές τις προσευχές (δεσμείν).

Επειδή η εξομολόγηση είναι μυστήριο, μπορούν να μας συμβουλεύουν σε όλα τα ζητήματα που έχουμε. Αυτό όμως δεν λειτουργεί πάντα, γιατί για να λειτουργήσει η Θεία Χάρις μέσω του πνευματικού-εξομολόγου, πρέπει να έχουμε πίστη. Η νούμερο δύο προϋπόθεση για να μας κατευθύνει σωστά ο εξομολόγος. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Η πίστης, δεν είναι μόνο έναντι του Θεού, έχει να κάνει και με το πρόσωπο του πνευματικού. Δεν μας εμπνέει το πρόσωπο, δεν ανοίγουμε την καρδιά μας και έτσι δεν ωφελούμαστε. Γι αυτό τον λόγο ο Χριστός, δίνει το χάρισμα της πνευματικής καθοδήγησης και ερμηνείας των λογισμών, σε ιερομονάχους και μοναχούς ή μοναχές, που δεν έχουν τη δυνατότητα της συγχώρησης των αμαρτιών μας, αλλά την ευθύνη της καθοδήγησης. Αυτά τα άτομα, επειδή ζουν σε μοναστήρια, έχουν καλύτερη μαρτυρία στα μάτια μας, και έτσι λειτουργεί καλύτερα η πίστης. Είναι πιο εύκολο να σε εμπνεύσει ένας μοναχός ή μοναχή που ξέρεις ότι η ζωή του είναι αφιερωμένη στον Χριστό. Είναι όμως συνήθως μακριά. Δεν είναι δίπλα. Στην ενορία μας. Τηλέφωνα, δεν το σηκώνει, μιλάει συνέχεια κ.λπ.

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα είναι εδώ, ότι το έχουμε καταλάβει λάθος. Το να ψάξουμε να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο που θα λειτουργήσει ως καθοδηγητής μας, είναι σωστό! Πάμε δεξιά και αριστερά, βρίσκουμε κάποιους και ανάμεσα τους, επιλέγουμε αυτόν-ήν που μας εμπνέει. Μέχρι εδώ καλά και σταματάμε το ψάξιμο. Όποια ανάγκη έχουμε πνευματικά, επισκεπτόμαστε αυτόν-ή και λύνουμε τα προβλήματα μας. Αυτόν-η θα προικίσει η Χάρις του Θεού, για την επίλυση των ΄΄όποιων΄΄ δικών μας προβλημάτων, εξ αιτίας της πίστεως μας. Η πίστης, που είναι το κλειδί στην περίπτωση του εξομολόγου, είναι το ίδιο κλειδί που ξεκλειδώνει το θησαυροφυλάκιο των χαρισμάτων της Θείας Χάριτος, που θα δώσει στον καθοδηγητή μας τα εφόδια, για να μας χαρίσει τις όποιες λύσεις στα προβλήματα μας.

Αυτή όμως η πίστης, δεν λειτουργεί όταν αρχίσουμε τις πνευματικές βόλτες και πάρουμε σβάρνα τα μοναστήρια και ασκητήρια. Πάμε στον ένα γέροντα, μετά λέμε τα ίδια σε μια γερόντισσα, μετά ξανά σε άλλον και πάει λέγοντας. Η ουσία της πίστης αναιρείται, επειδή δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δεν δέχεται το Άγιο Πνεύμα αυτή την αλαζονεία μας, που γεννιέται απ την διαφωνία μας με τις συμβουλές που δίνει στον πνευματικό να μας πει (ή επειδή δεν μας αρέσουν οι απαντήσεις του πνευματικού μας, είτε δεν μας βολεύουν,) και δεν παίρνουμε από όσους και αν επισκεφτούμε τη σωστή καθοδήγηση. Ο ένας λέει αυτό, ο άλλος το άλλο και χανόμαστε, μπερδευόμαστε περισσότερο παρά βρίσκουμε λύση.

Θα έπρεπε να παίρνουμε την ίδια απάντηση αφού είναι ένα το Άγιο Πνεύμα που δίδει. Και έχουμε αυτή την τακτική απ τους πατέρες της ερήμου. Όταν κάποιος γέροντας είχε κάποιο θέμα, πήγαινε σε τρείς γεροντάδες και όταν οι 3 απαντήσεις συμφωνούσαν, τότε έκανε αυτό που ήταν κοινό αλλιώς όχι. Και εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Εμείς όμως δεν πάμε για τον ένα πολύ σοβαρό λόγο! π.χ. θέλουμε να μάθουμε αν θα γίνει καλά ο καρκινοπαθής μας, πάμε για πολλούς  λόγους και σε πολλούς πνευματικούς π.χ. θα περάσει το παιδί μου στο πανεπιστήμιο; Θα γίνει καλά ο τάδε; Έχω λογισμό για τον γείτονα, τσακωνόμαστε με τον άντρα μου, για αυτά τα θέματα τι να κάνω; Οπότε οι απαντήσεις διαφέρουν όπως και οι τακτικές που θα πρέπει να ακολουθηθούν για να έχουμε τη λύση του προβλήματος μας. Πας στο γιατρό και αφού διαγνώσει το πρόβλημα, σου δίνει την συνταγή με την αγωγή που θα πρέπει να ακολουθήσεις. Εσένα, δεν σου αρέσουν αυτά τα χάπια που σου έδωσε και πας σε άλλον που σου δίνει άλλα χάπια, αντιμετωπίζει το πρόβλημα με άλλο τρόπο. Δεν σου αρέσει αυτό και επειδή με τα χρόνια έχεις γίνει και συ λίγο  γιατρός, πας στο φαρμακείο, που σου δίνει για το πρόβλημα σου ότι τον βολεύει. Ούτε και αυτό σε ικανοποιεί και πας σε άλλο φαρμακείο και ζητάς τα χάπια της επιλογής σου.

Αυτή η τακτική και συμπεριφορά, δεν μπορεί να ισχύει στα πνευματικά πράγματα, που έχουν να κάνουν με την Χάρη του Θεού και αφορούν την μετάνοια μας και την βασιλεία των ουρανών. Έχουμε έναν πνευματικό που μας καθοδηγεί χωρίς να αμφισβητούμε τα λεγόμενα του γιατί έτσι αμφισβητούμε το Άγιο Πνεύμα.

Η πίστης, που είναι ο δεσμός ανάμεσα στον πνευματικό και το πνεματικοπαίδι του και ο καρπός της εμπιστοσύνης μας, ενεργοποιούν τη Χάρη του Θεού.

Συμπέρασμα: δεν τρέχουμε όπου ακούσουμε ότι είναι ένας καλός γέροντας η ο τάδε έχει χάρισμα. Έχουμε έναν εξομολόγο που, αν έχουμε πίστη, τότε η Χάρις του Θεού είναι μαζί μας μέσω αυτού. Αυτό δεν θέλουμε; Αν έχουμε έναν πνευματικό καθοδηγητή που δεν έχει τη δυνατότητα να συγχωρεί αμαρτίες, χρειαζόμαστε και έναν εξομολόγο για να μας δίνει την άφεση των αμαρτιών μας. Να είστε καλά, Πρόδρομος μοναχός.

Υγ. Μια φορά, είχα πάει στον γέροντα Παίσιο. Ο λογισμός που με βάραινε ήταν. Η δική μου πνευματική προκοπή, έχει να κάνει με το ποια είναι η προκοπή του πνευματικού μου; Δηλαδή σε πια μέτρα είναι ο πνευματικός μου; Είπα όμως να μην του πω τίποτα, γιατί ήξερα ότι έχει προορατικό. Πήγα απ το κρυφό μονοπάτι και έκατσα απ έξω απ τον αυλόγυρο, στην πίσω πλευρά του κελιού του. Όταν ήρθε και μετά τον χαιρετισμό, μου λέει. Τι κάνεις από πού είσαι και τι θέλεις; Του λέω, εγώ δεν θέλω κάτι, αλλά αν έχει ευλογία, να μου πεις εσύ! Ξεκινά να μου λέει αυτό που εν ολίγοις σας γράφω. Ότι πρέπει να έχουμε έναν πνευματικό που να του έχουμε εμπιστοσύνη, και ο Θεός θα τον φωτίζει να μας καθοδηγεί. Πρέπει όμως και μείς να κάνουμε υπακοή!