Ο εξομολόγος, ο πνευματικός και ο γέροντας ή η γερόντισσα.

Παράδεισος και αποτυχία.

Ο Θεός, στη δημιουργία του κόσμου, τελειώνοντας την επεξεργασία της Γής, έφτιαξε τον άνθρωπο. Εκεί, τοποθέτησε τα πλάσματα του, τους πρωτοπλάστους. Τον Αδάμ και την Εύα. Ο παράδεισος, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα όμορφο μέρος, κάπου στην αρχαία Μεσοποταμία. Ένα όμορφο μέρος που η ιδιαίτερη ομορφιά του, ήταν ότι ο αγνός και αθώος άνθρωπος μπορούσε να ζήσει σε μια επίγεια αισθητή σχέση με τον ουράνιο πατέρα του, μέσω της χάριτος του. Σ΄ αυτόν τον παράδεισο που ζούσε ο άνθρωπος, είχε την δυνατότητα να αισθάνεται και να βιώνει τον κόσμο με τις αισθήσεις του και τον Θεό δια του πνεύματος. Όμως, η αποτυχία του να καταλάβει ότι αυτή η Ζωή που του δόθηκε για μια σχέση με τον ποιητή του, προϋπέθετε αγνότητα, τον οδήγησε στην έξοδο του απ αυτή. Τη δυνατότητα του να Ζει, την θυσίασε για να ζήσει μια ζωή καθαρά αισθητή χωρίς την παρουσία του Θεού και αυτή είναι η αποτυχία του.

Αυτόν τον πνευματικό θάνατο, κληρονομήσαμε όλοι εμείς οι απόγονοι του, μέχρι να έλθει ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος να σαρκωθεί και να πάρει την μορφή μας. Ο Χριστός με το παράδειγμα του, μας έδειξε, πως θα αποκαταστήσουμε την ΄΄πληγωμένη΄΄ μεταξύ μας σχέση με τον ποιητή και πατέρα του. Μέσω της ταπείνωσης και της υπακοής, θα ξαναβρούμε την κλονισμένη πίστη μας στο Άγιο πρόσωπο του, που θα μας δώσει την δύναμη να υπερβούμε την φθορά της αμαρτίας μέσω του προσωπικού μας σταυρού. Την σταύρωση των παθών και των αμαρτωλών επιθυμιών μας, που μας λυτρώνουν απ τον θάνατο της ακοινωνησίας με τον Θεό. Έτσι, θα ξαναζήσουμε σ αυτόν τον επίγειο κόσμο, την ένωση με την Χάρη του Θεού, που ολοκληρώνει και αγιάζει τον πεπτωκότα άνθρωπο, και τον αναβιβάζει σε ουράνιο πολίτη του παραδείσου, από εδώ. Από σήμερα. Απ αυτόν τον παράδεισο. Τον αισθητό με τις αισθήσεις μας. Μαζί με τα άλλα πλάσματα του. τους αδελφούς εν Χριστώ.

 Η ταπείνωση γεννά την μετάνοια. Η μετάνοια, ανοίγει την πόρτα της καρδιάς στην παρουσία του Θεού και τα δάκρυα της, είναι ο στολισμός της. Η γνώση και η  παρουσία του Θεού στην καρδιά γεννά την πίστη. Η πίστης της παρουσίας του Θεού, γεννά τα χαρίσματα που αγωνίζονται τις αμαρτωλές επιθυμίες. Οι αμαρτωλές επιθυμίες και τα πάθη φεύγουν σιγά-σιγά και την θέση τους καταλαμβάνουν οι αρετές. Οι αρετές πάνε πακέτο με την αγνότητα που διακατέχει στο εξής τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας και με το Θεό. Ο ΄΄ιδρώτας΄΄ των σταυρικών μας επιθυμιών, είναι το ΄΄μύρο΄΄ που λιπαίνει τις σχέσεις μας, κάνοντας τες να ευωδιάζουν σαν τον κήπο του παραδείσου της αθανασίας. Την ουράνια Γεσθημανή.

 

Η αποτυχία απ την άλλη, έρχεται κάθε φορά που αντιδρούμε ανόητα, με νεύρα, με φωνές, με βρισιές, και μερικοί άθλιοι σηκώνουν και το χέρι τους. Κάθε φορά που θυμώνουμε, που σκεφτόμαστε να διαλύσουμε ότι ωραίο μπορεί να έχουμε στη ζωή. Από μια ρομαντική αγάπη, που αποτύχαμε να την κάνουμε βιώσιμη και παντοτινή, μέχρι τους καρπούς αυτής της αγάπης, που για να πληγώσουμε την αγάπη πληγώνουμε τους καρπούς της. Χτυπάμε το δέντρο και μαραίνονται τα φύλλα. Πότε θα ανακάμψουν ψυχολογικά αυτά τα βλαστάρια, που μέσα απ τους καυγάδες μας για υπεροχή, τα πληγώνουμε ανεπανόρθωτα; Πότε θα σταματήσουμε να πληγώνουμε τους γονείς μας για τα λάθη της νιότης τους; Τους πετάμε σε ένα άθλιο γηροκομείο και τους στερούμε την δυνατότητα της συγχώρεσης. Κάθε φορά που αποτυγχάνουμε να είμαστε παιδιά του Θεού, αποτυγχάνουμε στις εισαγωγικές εξετάσεις που μας οδηγούν στον ουράνιο παράδεισο και έτσι δεν απολαμβάνουμε ούτε τον επίγειο και η αποτυχία μας γίνεται…. κόλαση! Αυτή είναι η κόλαση. Η αποτυχία μας να κοινωνούμε και να μετέχουμε στην Χάρη του Θεού.

Να είστε καλά Πρόδρομος μοναχός.