Η Χάρις του Θεού.

Οι φωτογραφίες είναι από το ιερό της μονής με την φιλοξενία της Αγίας Τριάδος από τον Αβραάμ. Το δεύτερο στρώμα αγιογραφιών περίπου τον 15^ο αιώνα.

Η Χάρις του Θεού.

Αντανελείς το πνεύμα αυτών και εκλείψουσι και εις τον χούν αυτών επιστρέψουσι.

Η Χάρις του Θεού είναι η ζωή των πάντων. Τίποτα στον ορατό και αόρατο κόσμο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Όπου δεν υπάρχει η Χάρις του, δεν υπάρχει Ζωή. Υπάρχει θάνατος ή καλύτερα κόλαση.

 Όπως δεν μπορεί η φωτιά να ζήσει χωρίς οξυγόνο, έτσι δεν μπορεί ο κόσμος να ζήσει χωρίς την Χάρη του Θεού. Είναι η αναπνοή της που συντηρεί το δροσερό αεράκι το καλοκαίρι μες στο λιοπύρι. Η παρηγοριά στους πικραμένους που νιώθουν απαρηγόρητοι. Το σκίρτημα της καρδιάς που χωρίς αυτό δεν ζει η αγάπη. Το ενδιαφέρον μας για τους πονεμένους συνανθρώπους που δημιουργεί η στοργή της παρουσίας του Θεού στην ζωή μας. Είναι αυτή η απώτερη ευτυχία που νιώθουν οι άνθρωποι μετά την επίσκεψη της Θείας Χάριτος που διαβάζουμε στη Ζωή των Αγίων ασκητών της εκκλησίας μας.

Τα χαρίσματα, που χαριτώνουν τους ανθρώπους που κάνουν αγώνα εναντίον των παθών, πηγάζουν από την Χάρη του Θεού. Ένα πρακτικό παράδειγμα. Έρχεται σπίτι μας ένας άνθρωπος ή άνθρωποι που είναι χαριτωμένοι, δηλαδή στην καρδιά τους κατοικεί η Χάρις του Θεού. Τότε διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε προβλήματα, δεν έχουμε άγχος, δεν βιαζόμαστε, αλλά καθόμαστε στην παρέα τους και απολαμβάνουμε αυτή την ξένοιαστη κατάσταση που ακτινοβολείται από αυτήν την παρέα. Όπου υπάρχει η χάρις του Θεού δεν υπάρχει θάνατος (δηλαδή προβλήματα αρρώστιες μιζέρια νεύρα άγχη και όλα αυτά που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο) αλλά μια συνεχής ευτυχία που εξαρτάται από την ποσότητα της Χάριτος (μιλώντας με κοσμικούς όρους).                                                                                 (Τώρα για να νιώθουμε έτσι και στο σπίτι μας όπως την ώρα της επισκέψεως των δοχείων της Χάριτος και μετά την αποχώρηση τους, πρέπει να γίνουμε κι εμείς τέτοια δοχεία πίστεως, κάνοντας αγώνα εναντίον των παθών).

Είναι η ανεξήγητη Χαρά και κάθε χαρά που νιώθουμε κάθε μέρα είτε πηγαίνουν καλά οι καταστάσεις της ζωής μας είτε όχι. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ζωή, πουθενά. Ούτε στον ουρανό, ούτε στη γη, ούτε στην θάλασσα. Τι μάθαμε στο σχολείο; Η γη ήταν ακατασκεύαστη και πνεύμα Θεού να περιφέρετε γύρω και πάνω της. Αυτό που γράφω στην αρχή έγινε με μας. Αποξενωθήκαμε από τη Χάρη του Θεού και γίναμε χούς-χωματένιοι. Αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε. Αλλά εμείς ντιπ. Γεμίσαμε με εγωισμό και υπερηφάνεια που σέρνουν ένα κάρο κακά. Μόλις βγήκαν από τον παράδεισο και κάναν δυο γιούς ό ένας σκότωσε τον άλλον.

Άντε σήμερα μετά από σχεδόν 8000 χρόνια δημιουργίας να καθοδηγήσεις τα παιδιά σου και να τους μάθεις να ζουν με τις αξίες του Θεού που διδαχτήκαμε. Μόλις πεις κάτι, ακούς όχι… ότι θέλω θα κάνω και όταν μεγαλώσουν… δεν θα μου πεις εσύ τι να κάνω. Πάει, πέταξε το πουλί.. πάει στη στεριά την αντικρινή που είπε και ο μεγάλος ερμηνευτής Γιάννης Βογιατζής. Η στεριά η αντικρινή στην περίπτωση μας, είναι ο δρόμος των παθών και του ατομισμού.

Να πεις σε κάποιον που θέλει να παντρευτεί ότι ο γάμος, στηρίζεται στην υγιή σχέση του ζευγαριού και η υγιής σχέση μες στο ζευγάρι, στηρίζεται στην ουσία αυτών των αξιών που μας οδηγούν σε μία κυρίως αξία. Την ταπείνωση που δεν πάει πουθενά μόνη της χωρίς τον σεβασμό προς τα άλλα πρόσωπα. Ποια ταπείνωση. Αν είχαν ταπείνωση δεν θα υπήρχε το ποσοστό του 80-90% των γάμων σε διαζύγιο. Και τώρα έχουμε το ωραίο ότι δεν παντρεύονται καθόλου. Κάνουν ότι θέλει η από νωρίς κακομαθημένη σάρκα και οι αξίες που δημιουργούν μια υγιή κοινωνία, πάνε όπου νάναι. Ένα ακυβέρνητο καράβι που ενώ έχει καπετάνιους και πλήρωμα, πάει στα βράχια γιατί όλο το πλήρωμα είναι αλλού.

Μέσα σε μια οικογένεια που σπαράζεται από διχόνοιες, διχογνωμίες (γιατί η γνώμη μας συνοδεύεται από το αλάθητο της ισχυρογνωμοσύνης) που οδηγεί σε καυγάδες, δεν κατοικεί η Χάρις του Θεού. Η Χάρις Του είναι όπως ο ίδιος, ταπεινή. Μόλις εμείς βάλουμε θέλημα, εξαφανίζεται. Εμείς οι πιο εξελιγμένοι, μπορεί να λέμε να είναι ευλογημένο αλλά κουραφέξαλα. Μένουμε στις θέσεις μας, δεν αλλάζουμε, δεν ταπεινώνουμε τον εγωισμό μας και έτσι εάν υπήρχε Χάρις στην ζωή μας, φεύγει γιατί είμαστε λόγια και υπερηφάνεια. Πράξεις μηδέν ή πολύ λίγες που δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα. Όταν ο/η σύντροφος για κάποιο λόγο είναι πυρ και μανία, δεν ωφελεί ο διάλογος ή η αντιλογία αλλά η σιωπή. Πως να κάνεις σιωπή όταν φλέγεσαι από τον εγωισμό και το ΄΄δίκιο σου΄΄νομίζεις ότι είναι ένα βουνό λίγο μικρότερο απ’ τον Όλυμπο… τουλάχιστον. Αν δεν πεις το δίκιο σου θα σκάσεις. Δεν γίνεται χωριό όμως έτσι. Αν μιλήσεις γίνεται χαμός αν δεν μιλήσεις από ψευτο ταπείνωση ή για να τα σκεφτείς, περνάει το πράμα και παίρνει παράταση για την επόμενη σύγκρουση. Έτσι χτίζουμε τον τοίχο της δικής μας αλήθειας που χωρίς να το καταλάβουμε, φτιάχνουμε το κάστρο της μοναξιάς μας και όταν ξυπνήσουμε καταλαβαίνουμε ότι είμαστε σε άλλο σπίτι, με άλλες παρέες. Αντίθετα, αν είμαστε προσεκτικοί στις διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις που αναπόφευκτα θα υπάρξουν και τις διαχειριστούμε με ταπείνωση, υπομονή, πραότητα και ωριμότητα, δεν θα οδηγηθούμε σε καυγάδες που τρώνε την ήρεμη και υγιή σχέση της οικογένειας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την επίσκεψη της Θείας Χάριτος που από μας εξαρτάται ο χρόνος παραμονής της.

Όπως ο Θεός πατέρας Γεννά τον Υιό και εκπορεύει τον συμπροσκυνούμενο Παράκλητο, έτσι και η προσευχή μας σ’ Αυτόν, γεννά την Χάρη του στην ταπεινή και παρακλητική καρδιά μας, αφήνοντας της τα Χαρίσματα της Αγίας Τριάδος.       

Να είστε καλά Πρόδρομος μοναχός.