Τα πάθη και τα χαρίσματα

Ας σκεφτούμε την προσωπικότητα μας σαν ένα οικόπεδο ή σαν έναν υπολογιστή. Έχει επάνω του την μητρική, τα αρχικά χαρακτηριστικά μας, όταν πρωτοβγαίνουμε στον κόσμο. Πρώτα φορτώνουμε το λειτουργικό σύστημα, που περιέχει τα πρώτα ερεθίσματα, τις πρώτες αντιδράσεις. Τρώμε, κάνουμε κακά, κοιμόμαστε. Μεγαλώνοντας,  αρχίζουμε να φορτώνουμε διάφορα προγράμματα. Πρώτα τη μωρουδίστικη γλώσσα, μετά τα διάφορα εργαλεία, με πρώτα τα office και τα υπόλοιπα προγράμματα, μέχρις ότου να γίνει ο υπολογιστής λειτουργικός και αποδοτικός. Αυτά για το σώμα μας.

Τα χαρίσματα και τα πάθη είναι πνευματικά χαρακτηριστικά που φορτώνονται και κουμπώνουν στην πνευματική μας φύση, που είναι η ψυχή μας. Μεγαλώνοντας, πληθαίνουν και παίρνουν μόνιμη μορφή ή όσο περνάει ο καιρός, δυσκολεύει η απομάκρυνση τους από τη συμπεριφορά μας και γίνονται συνήθεια. Συνηθίζει ο άνθρωπος να είναι ευγενής ή συνηθίζει να είναι απότομος και ΄΄σνόμπ΄΄ .

Χτίζουμε την προσωπικότητα μας από υλικά που βρίσκουμε στη πορεία. Υλικά απ την οικογένεια μας, απ το σόι, απ τη γειτονιά, απ τους φίλους, απ το σχολείο, απ την ΄΄πιάτσα΄΄ από τη δουλειά. Ζυμωνόμαστε από μικρά, για να γίνουμε το αυριανό ζυμάρι, που θα ψηθεί στο φούρνο των αξιών της κοινωνίας. Άμα ψήνουμε κρέας, κρέας θα φάμε. Αν ψήσουμε ψάρι, ψάρι θα φάμε. Ο κοινωνικός φούρνος, πουλάει προϊόντα χαρισμάτων ή προϊόντα παθών. Να μην σας μπερδεύω άλλο με τα ψηστικά!

Οι άνθρωποι, μέλη των κοινωνιών, τοποθετούν σ αυτή, τις συμπεριφορές τους, που έχουν θεμελιωθεί στην πορεία της οικοδόμησης της προσωπικότητας τους και η αλληλεπίδραση αυτή, κρίνει το ποιόν της. Αν η κοινωνία είναι φιλήσυχη ή εχθρική, απολίτιστη ή πολιτισμένη, αμόρφωτη ή μορφωμένη, φιλόξενη η αφιλόξενη. Απ τις αρχές και αξίες που έχουμε σαν μέλη, χαρακτηρίζεται η κοινωνία που ζούμε. Αν χαλάσει το αμάξι στο δρόμο και απ τα 100 σπίτια που είναι κοντά στο σημείο, δεν βγει κανείς να ενδιαφερθεί, τότε λέμε ότι δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει, ή αυτή η κοινωνία είναι αδιάφορη ή οι κάτοικοι της είναι αναίσθητοι. Ή χάλασε το αμάξι μου στην τάδε γειτονιά και δεν με ρώτησε κανείς αν θέλω βοήθεια. Έτσι χαρακτηρίζονται και οι κοινωνίες των διαφόρων χωρών. Στο Αφγανιστάν πχ. και γενικά στις μουσουλμανικές χώρες, οι γυναίκες φορούν μπούρκα και είναι στην ουσία σκλάβες της αντρικής κοινωνίας, χωρίς δικαιώματα. Στην βόρειο Αμερική των Ηνωμένων πολιτειών, ο θεσμός της οικογένειας είναι διαφορετικά τοποθετημένος στο αρχείο των αξιών από τα κράτη της νοτίου Αμερικής. Στην βόρια και νότια Αφρική, και ειδικά κοντά στο πετρέλαιο και τα διαμάντια υπάρχουν δουλειές και επιχειρηματικότητα, ενώ στο κέντρο δεν έχουν ούτε το αυτονόητο, νερό να πιούν!

Αξίες! Χωρίς αξίες, η κοινωνία είναι απάνθρωπη. Χωρίς αξίες η κοινωνία δεν έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά!

Οι κοινωνίες συνεχώς αλλάζουν. Οι αλλαγές ξεκινούν από το μικρό κύτταρο της, τον άνθρωπο, σαν μέλος της οικογένειας ή καλύτερα μέλος την ορθόδοξης κοινωνίας.

Αγαπάμε τον Χριστό και όπως λέει ο ίδιος ο ιδρυτής της, η πρώτη εντολή είναι αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου με όλη την ψυχή και την διάνοια σου. Αυτή η εντολή, όταν βρει εφαρμογή και η καρδιά μας αρχίζει να πάλλεται στο όνομα του, τότε η καρδιά μας ανακαινίζεται. Αναγεννάται. Φεύγουν τα χούγια, οι εμμονές και οι κακές συμπεριφορές. Δεν εστιάζουμε συνέχεια στις ασχήμιες του κόσμου, αλλά με αυτό το βρεγμένο βλέμμα της συμπόνιας και αλληλεγγύης, που μεταγγίζουμε απ την καρδιά του ποιητή της αγάπης και της συγχώρεσης, βλέπουμε αισιόδοξα, χαρούμενα, ελπιδοφόρα. Βλέπουμε την καλή πλευρά των άλλων γιατί όλοι έχουμε κάτι καλό επάνω μας. Βλέπουμε τους άλλους σαν οικότροφους στο ίδιο νοσοκομείο της ζωής και της ανάγκης με μας. Βλέπουμε στα αδιέξοδα των άλλων τη δική μας ευκαιρία για συνδρομή. Βλέπουμε στην ανικανότητα σωστής διαχείρισης των κρίσεων των συνανθρώπων μας, την ανάγκη της διακριτικής επέμβασης της λυτρωτικής προσευχής μας, σαν επίδεσμο στα τραύματα, από τις μάχες του πολέμου του ανταγωνισμού των φιλικών μας ζευγαριών. Η καρδιά μας πονά και συμμετέχει στα προβλήματα των αδελφών και χωρίς να το καταλάβουμε ή να το επιδιώκουμε, εκπληρώνουμε την εντολή ΄΄αλλήλων τα βάρη βαστάζουσι΄΄

Εάν μιλάω τις γλώσσες του κόσμου και των αγγέλων και δεν έχω αγάπη, είμαι σαν κύμβαλο που δεν βγάζει σωστό ήχο.

Εάν έχω προφητικό χάρισμα, και δω όλα τα μυστήρια του κόσμου και μετακινώ βουνά, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι.

Εάν πουλήσω τα υπάρχοντα μου στους φτωχούς και ακόμα το ίδιο μου το σώμα δωρίσω, αλλά δεν έχω αγάπη, τίποτα απ αυτά δεν με ωφελεί.

Η αγάπη μακροθυμεί, έχει μεγαλοψυχία και ανεκτικότητα. Η αγάπη δεν φθονεί΄και δεν ζηλεύει. Η αγάπη δεν υπερηφανεύεται, δεν έχει αλαζονεία και δεν κομπάζει. Η αγάπη δεν είναι απρεπής και δεν έχει εγωισμό. Η αγάπη δεν είναι εύθικτη και ευερέθιστη. Δεν φθονεί, δεν μισεί και δεν θυμάται το κακό που της έκαναν. Δεν έχει πονηρό λογισμό για τους άλλους. Η αγάπη δεν χαίρεται με τα παθήματα των άλλων, αλλά με τους αγώνες τους ενάντια στην αλήθεια και την δικαιοσύνη.

Η αγάπη σκεπάζει τις αδυναμίες και τα λάθη των άλλων.

Η αγάπη έχει πίστη και πάντα ελπίζει.

Η αγάπη ποτέ δεν ξεφτίζει, τα πάντα υπομένει και είναι μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά.

Απόστολος Παύλος Α’ Κορινθίους κεφ. Ιγ’

Να είστε καλά Πρόδρομος μοναχός.