Όλα είναι θέμα παιδείας και όλα στην ζωή του ανθρώπου εξαρτώνται απ την παιδεία του.

 

   Σας χαιρετώ! Όταν ακούμε για παιδεία, οι περισσότεροι, καταλαβαίνουν ότι εννοούμε την μόρφωση. Το δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακές σπουδές, διδακτορικά και ότι ανώτερες σπουδές έχουν κάνει μερικοί. Καλά είναι κι αυτά, όμως ίσως να εξασφαλίζουν μόνο ένα κομμάτι της ζωής που αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση. Με τις άλλες πτυχές της ζωής; Τι χρειαζόμαστε στην υπόλοιπη ζωή μας για να μας εξασφαλίσει τη ζωή μας; Πως θα γίνεις ένας επιτυχημένος γονιός; Ένας επιτυχημένος σύζυγος; Ένας επιτυχημένος φίλος; Αδελφός; Συνεργάτης; Γείτονας; Πως θα αλληλεπιδρούμε και θα ζούμε με τους γύρω μας αρμονικά; Χωρίς να ζούμε μέσα σε ειδικές θήκες ή φούσκες ομοίων συστατικών; Όπως π.χ. μια παρέα φίλων που δουλεύουν όλοι στην ίδια τράπεζα ή ανήκουν στον ίδιο αθλητικό σύλλογο ή πάνε στην ίδια ενορία ή χειρότερα είναι του ιδίου δόγματος και δεν θέλουν να βλέπουν τους υπόλοιπους; Δεν έχω σκοπό να μιλήσω για δογματικές διαφορές ούτε για τον αγαπισμό, που διέπει τις νεοταξίτικες σκέψεις και αρχές, για το πώς πρέπει να γίνει ο κόσμος. Θα πω την άποψη μου για την παιδεία.

     Αυτό το συστατικό που καθορίζει την εξέλιξη μας και εννοώ την υγιή, είναι η παιδεία. Όχι βέβαια η παιδεία-μόρφωση που τα παραδείγματα της αναφέρω πιο πάνω, αλλά η ουσιαστική παιδεία-ανατροφή που παίρνουμε όσο είμαστε υπό διαπαιδαγώγηση και σε στάδιο εκμάθησης από το σπίτι μας. Αυτή την παιδεία καλούνται οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους καθώς μεγαλώνουν μέσα στο κύτταρο που λέγεται οικογένεια. Αυτό φαίνεται και αυτό κάνει ΄΄μπάμ΄΄ όταν γνωρίζουμε κάποιον άνθρωπο. Τι στοιχεία έχει πάρει απ το σπίτι του. Εμείς, οι τελευταίας γενιάς νεοέλληνες, το έχουμε ρίξει στα φροντιστήρια και στις δραστηριότητες, αδιαφορώντας για την ουσιαστική παιδεία που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας. Από κει αδελφοί μου, μπάζει νερά το πλοίο της οικογένειας και κατ’ επέκταση, της κοινωνίας. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, στερώντας τα ουσιαστικής μόρφωσης και το μόνο που τους δίνουμε είναι ΄΄εφόδια΄΄ στη ζωή τους. Τα εφόδια αυτά καλά είναι, όμως τους δίνουν δουλειά και τίποτα άλλο. Μα μόνο με δουλειά δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Απ τη δουλειά, βγάζεις μόνο τα απαραίτητα χρήματα για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Με τις άλλες ανάγκες, τι θα γίνει; Από πού θα διδαχτούν πως θα φέρονται, αν όχι απ το σπίτι τους; Πολλοί γονείς αναρωτιούνται, εγώ θα του τα μάθω αυτά; Μα φυσικά! Αυτή είναι η δουλειά του γονιού. Να μάθει στο παιδί του πως θα φέρεται και πως θα αλληλεπιδρά αρμονικά με τους γείρω του. Πώς θα αντιδράσει όταν ένα παιδάκι στο νήπιο του πάρει ή του πετάξει το κολατσιό που του έβαλε η μαμά του. Πως θα αντιδράσει, όταν κάνουν οι παλληκαράδες της τάξης μπούλιγκ στο ίδιο ή σε συμμαθητή του. Πως θα το μάθουμε να επαινεί άλλα παιδιά που αριστεύουν και να μην τα ζηλεύει, αλλά να νιώθει μια ευγενή άμιλλα γι αυτά. Πως θα το μάθουμε από μικρό, να μοιράζεται με φίλους του πράγματα, που μπορούν να λειτουργούν ως κοινά και ας είναι δικά του. Πως μεγαλώνοντας θα μάθει να φέρεται σωστά στο άλλο φύλο, χωρίς να αναλώνει και να καταστρέφει τη νιότη του, σε ανούσιες περαστικές σχέσεις, που το μόνο θα του δώσουν είναι χαλασμένες εμπειρίες και θα του πάρουν γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Δεν πρέπει να το μάθουμε τι είναι γάμος; Ότι γάμος δεν είναι μια αποτυχημένη κατάσταση, όπως πολύ πιθανά είναι η δική μας, αλλά μια ιστορία αγάπης, δύο όντα να ζουν συνεχώς το ένα έχοντας ανάγκη συμπλήρωσης από το άλλο, που σκοπός της είναι η ολοκλήρωση της σχέσης αγάπης, με καρπό αυτής της συμπλήρωσης του πόθου τους τα τέκνα! Δεν πρέπει να τους πούμε ότι το μόνο πράγμα αποκλειστικότητας, είναι η εγκυμοσύνη και ο θηλασμός. Όλα τα άλλα δεν ανήκουν στον ένα ή στον άλλο σύζυγο αλλά και στους δυό! Πως το ξεχάσαμε αυτό; Οι μητέρες, δεν πρέπει να μάθουν τα αγόρια τους ότι όταν παντρεύονται, τότε όλα σταματούν να περιστρέφονται γύρω απ τη μάνα και πηγαίνουν στη γυναίκα; Να τα μάθουμε ότι η γυναίκα, δεν είναι κάποιο όν που σκοπό έχει να μας υπηρετεί, να συγυρίζει, καθαρίζει, μαγειρεύει, πλένει, μεγαλώνει τα παιδιά μας, να τα διαβάζει και τα προετοιμάζει για το σχολείο, να τα ντύνει όμορφα για να κάνουμε ΄΄εμφάνιση΄΄ και μείς το μόνο που κάνουμε είναι μπύρες με τους φίλους έξω! Και τα κορίτσια δεν πρέπει να τα μαθαίνουμε το αντίθετο, ότι οι γυναίκες πρέπει να ξεσαλώνουν με τις φίλες τους και ο άντρας να κάνει μπέιμπι σίτινγκ στο σπίτι και όταν γυρνάμε να έχει κοιμηθεί! Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι οικογένεια.

     Πως εμείς οι γονείς θα καταλάβουμε ότι τα παιδιά δεν είναι αμπέλια και χωράφια μας. Δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες τους. Δεν έχουν ανάγκη την μετάγγιση των ονείρων μας, αλλά την έμπνευση μας για να δημιουργήσουν τα δικά τους. Πότε θα καταλάβουμε ότι ο Χριστός και οι αξίες του, δεν μπαίνουν στο μυαλό και την καρδιά των παιδιών μας σαν  εξίσωση και μάθημα ιστορίας ή θρησκευτικών (ούτε αν μετά από πίεση το καταφέρουμε να κοινωνήσει το Πάσχα και ας μην έχει μυστηριακή ζωή) αλλά σαν παράδειγμα ζωής που το φανερώνουμε εμείς οι ίδιοι! Όταν δεν το χειραγωγούμε. Δεν προσπαθούμε να κάνει ότι εμείς χειριστικά θέλουμε για τη ζωή του και όταν δεν το δέχεται, αρχίζουμε τους εκβιασμούς! Ή στην καλύτερη, την εξαγορά με δώρα και κάποιο αντίτιμο φυσικά! Δεν πρέπει να θέλουμε να καταλάβει, τι το εμπνέει και ως που μπορεί να φτάσει; Δεν πρέπει να θέλουμε να αγαπήσει την βασιλεία των ουρανών ούτως ώστε να αγωνιστεί να την κερδίσει; Μόνο πτυχία και διπλώματα; Δεν πρέπει να αποκτήσει την βεβαίωση ότι περαίωσε τις σπουδές του στην σχολή των μαθητών του Χριστού και πέρασε τις εξετάσεις με βαθμούς πάνω απ τη βάση που σημαίνει εισαγωγή στις ανώτερες ουράνιες σπουδές του νέου παραδείσου ως οικότροφος και πολίτης; Να είστε καλά Πρόδρομος μοναχός