Οι δύο φύσεις του ανθρώπου.

Οι δύο φύσεις του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος, το μεγαλύτερο δημιούργημα του Θεού που έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωση του, μετά την δημιουργία των ασωμάτων δυνάμεων και την ολοκλήρωση της δημιουργίας των πάντων.

Ο άνθρωπος, μετά την οικειοθελή αποχώρηση του από τον παράδεισο, αποτέλεσμα της παρακοής, άρχισε να ζει με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που πλάστηκε. Λόγο αυτής της παρακοής, που του στέρησε την ανόθευτη από παντός κακού κοινωνία με τον Θεό, ζούσε πλέον με το μπόλιασμα της ροπής προς το κακό που νόθευε με πάθη την από δω και πέρα ζωή του. Οι δύο φύσεις του, αχώριστες μέχρι τον θάνατο, ακολουθούν διαφορετική πορεία. Το σώμα ξεκινά μια διαδικασία ωρίμανσης από την βρεφική ηλικία μέχρι την ολοκλήρωση του, περίπου στα 20 και η ψυχή, ξεκινά την συμβίωση της με το σώμα από την πρώτη κιόλας στιγμή, την σύλληψη. Συμβάλει σε αυτήν την ολοκλήρωση της συμβίωσης, όσο υπάρχει και Ζει το σώμα και συνεχίζει να ζή μετά τον χωρισμό της από αυτό, για πάντα. Τα δύο αυτά συστατικά που αποτελούν τον άνθρωπο, σώμα και ψυχή, έχουν πλέον μία διαφορά. Το σώμα έχει κληρονομιά τα κακός κείμενα του παραδείσου και την συσσώρευση τους στην διάρκεια των αιώνων ζωής των πάππου προπάππων του, ενώ η αψεγάδιαστη ψυχή, είναι αμόλυντη από κάθε αμαρτία ή ροπή προς την αμαρτία, εξ αιτίας του κατ’ εικόνα. Δεν μπορεί εφόσον η ψυχή είναι αποτύπωμα του τρισυπόστατου Θεού, να μην έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά της Θεότητος. Είναι αγάπη στολισμένη με αρχές και αξίες που μας έδωσε με τους προφήτες και δικαίους και ο ίδιος ο Χριστός το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, με το ευαγγέλιο του. Όμως εδώ συμβαίνει ένα καινούριο γεγονός στην ζωή του ανθρώπου που δείχνει την διαφορά του πρώτου ανθρώπου με την κληρονομιά του, τους απογόνους του. Το κακό, ο δαίμων της αμαρτίας, ενώ στον παράδεισο μόλυνε την ψυχή τους με δόλιο τρόπο, εκμεταλλευόμενος την αγνότητα τους στην γνώση καλού και κακού, δια της υπερηφάνειας, τώρα δεν χρειάζεται τόση και πλάγια προσπάθεια (είδατε μεταμορφώθηκε σε άκακο φίδι) γιατί δεν έχουμε πλέον παρέα τη Χάρη του Θεού που είχαν οι πρωτόπλαστοι, αλλά μία κοινωνία που έχει κανόνες και αξίες, που ενώ γεννιούνται αγνοί,  μολύνουν τους ανθρώπους από μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα να φεύγει νωρίς η αγνότητα και να αντικαθίσταται με πάθη. Η συνεχής επαφή με τα πάθη μολύνει πρώτα το μυαλό και εφ’ όσον δεν υπάρχει εξομολόγηση να λευκάνει ΄΄υπέρ χιώνα΄΄ το ιμάτιο της, μολύνει τελικά και την ψυχή, που παραδίδεται στην κόλαση της ηδονής και της ακολασίας. Γι’ αυτό βλέπουμε παιδιά να μην αγαπούν με αυτήν την μοναδική αγάπη που έδωσε ο Χριστός στο πρώτο ζευγάρι, τον Αδάμ και την Εύα, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν θέλουν από εγωισμό και το κυνήγι της ηδονής, να την κόβουν σε 50-100 κομμάτια με εφήμερες σχέσεις που σκοτώνουν στην ουσία την ικανότητα τους για πραγματική αγάπη που σημαίνει θυσία και ενοποίηση των καρδιών. Το οι δύο εις σάρκαν μίαν. Το ευλογημένο, όχι το παράνομο ή το του Δημάρχου. Βλέπουμε την αγριότητα των ημερών μας σε παιδιά που σκοτώνουν τους γονείς τους, γονείς να ασελγούν στα παιδιά τους ή στα παιδιά των φίλων τους και παππούδες να ασελγούν σε παιδιά του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Όλα αυτά γίνονται με την ευθύνη κυρίως των γονέων, που αφήνουν όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τους, όλο και περισσότερο αυτήν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης τους, στην άνευ αξιών κοινωνία που πλέον καθοδηγείται καθαρά από ανθρώπους που ανήκουν ολοκληρωτικά στον διάβολο, που θέλει να αφανίσει το πλάσμα του Θεού και ότι καλό υπάρχει στον κόσμο. Ένα παράδειγμα που βλέπουμε πως λειτουργεί η Χάρις του Θεού. Τα περισσότερα παιδιά ακολουθούν την πορεία της ΄΄αμαρτωλής΄΄κοινωνίας. Βλέπουμε όμως κάποιες περιπτώσεις που ενώ οι γονείς και το περιβάλλον που μεγαλώνουν, είναι ότι νάναι, αυτά έχουν μια αγνή πορεία παρόλη την προσπάθεια των δικών τους να τα μολύνουν. Ένα άλλο παράδειγμα που φανερώνει την σήψη της ΄΄σύγχρονης΄΄ κοινωνίας. Όταν γεννηθεί ένα παιδί σε μια απλή κοινωνία ΄΄οπισθοδρομική΄΄όπως αυτή των αυτόχθονων της Αμερικής της Ασίας και της Αφρικής. Αν υιοθετηθεί ένα παιδί μικρό από αυτά τα μέρη και μεγαλώσει στην σύγχρονη δικιά μας κοινωνία, θα αποκτήσει τα δικά μας ήθη και έθιμα. Αν κάποτε πάει στην γενέτειρα του ΄΄με το κινητό στο χέρι΄΄, τότε βλέπουμε την διαφορά που υπάρχει σε όλες τις δραστηριότητες της προσωπικότητας του, με κάποιο παιδί της σειράς του που δεν έχει μάθει γράμματα, δεν έχει ένα κάρο πτυχία που κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, δεν ξέρει από κομπιούτερ και κινητά, ούτε όμως από ανυπακοή στους δικούς του και στα ήθη και έθιμα του λαού του που δεν αμφισβητεί. Δεν έχει μάθει στην ασωτία, στην καλοπέραση και στο κυνήγι της ηδονής και ευχαρίστησης που έχουν τα δικά μας παιδιά. Τα σύγχρονα. Για μας τους μοντέρνους, αυτοί ζουν πίσω από τον ήλιο. Φυσικά, αφού δεν είναι γι’ αυτούς αυτονόητο ούτε το νερό. Κανένας λόγος για αλληλεγγύη σ’ αυτούς τους ανθρώπους, πλην κάποιων προσπαθειών που γίνονται από τις απανταχού ιεραποστολές και οργανώσεις όπως οι γιατροί χωρίς σύνορα και άλλοι που όμως, δεν αλλάζουν τον χάρτη υποσιτισμού. Σημειωτέον ότι εάν υπήρχε πραγματική προσπάθεια από τα πλούσια δυτικά κράτη θα ζούσε όλος ο πλανήτης με χρυσά κουτάλια αλλά ας όψεται η πλεονεξία και τα άλλα πάθη των πλουσίων που δεν αφήνουν περίσσευμα, για να γίνουν οι κινήσεις που θα αλλάξουν το μέλλον αυτών των ανθρώπων. Το συμφέρον επιτάσσει, να μην ζουν άνθρωποι που το προϊόν που παράγουν, είναι μικρότερο από το κόστος ζωής τους. Είναι αντιοικονομικό και αντιπαραγωγικό. Δύσκολα είπε ο Χριστός θα περάσει πλούσιος στον παράδεισο. Πιο εύκολα μια ΄΄καμήλα΄΄ από την τρύπα μιας βελόνας…

Τώρα τι χρειάζεται για να απεμποληθεί αυτή η ροπή προς την αμαρτία και γενικά το κακό. Είναι απλό. Να βρει ό κάθε άνθρωπος την ισορροπία ανάμεσα στους δύο κόσμους. Τον ΄΄κόσμο΄΄ με την ανυπαρξία ηθικών κανόνων, αναξιοκρατία βολευτισμό, βαρεμάρα και απροθυμία για κάθε τι αληθινό και δίκαιο που οδηγούν μόνο στον βιολογικό θάνατο και τον κόσμο του Ευαγγελίου του Θεού, που μας δίνει ένα τρόπο ζωής έξω από αυτές τις πρακτικές για να ζήσει από αυτή την ζωή, στον παράδεισο της αγαθότητος, κοινωνία με την Χάρη του Θεού και του ανθρώπους του, όπως είπε ο Χριστός, τους ΄΄φίλους μου΄΄. Σημειωτέον ότι θάνατος, είναι η αιώνια κόλαση μακριά από την Χάρη του Θεού και ζωή, είναι η αιώνια συνύπαρξη με τον ίδιο και τους αγίους του στον τόπο που αποκαλείται βασιλεία των ουρανών κοινώς παράδεισο.

Προσευχή, για να έχουμε καθημερινές επικοινωνίες με τον Θεό πατέρα μας, τακτικό εκκλησιασμό, για να μπορούμε να τον λατρεύουμε μαζί με άλλους φίλους του στον κατάλληλο γι αυτό τόπο, εξομολόγηση, για να λιώνουμε τα βαρέα μέταλλα που αφήνουν οι αμαρτίες στην ψυχή μας και να καθαρίζεται από παντός μολισμού, εξαγόρευση των λογισμών, για να καθαρίζουμε την προδιάθεση των παθών που οδηγούν στην εκτέλεση της αμαρτίας και τακτική Θεία κοινωνία, για να ζή μέσα μας ο Χριστός γιατί χωρίς αυτήν την αθάνατη ζωή θα πεθάνουμε. Μελέτη του Αγίου Ευαγγελίου και των γραφών που συνέταξαν οι Άγιοι Πατέρες που μνημονεύουμε σε κάθε ΄΄δι’ ευχών΄΄ αποφυγή των παθών με γενναιότητα και θάρρος, αποφυγή των λογισμών που σπέρνει ο αντίδικος με σκοπό την απώλεια μας. Πως το λέει ο Χριστός να γίνουμε αθώοι όπως οι περιστερές; Κάπως έτσι. Να γίνουμε ενεργά μέλη της ενορίας μας, συμμετέχοντας στις ακολουθίες, στα κηρύγματα, τις παρακλήσεις και στα πνευματικά καφεδάκια της, αλλάζοντας τις καφετέριες και τα άλλα στέκια. Τα παιδιά μας από μικρά στο κατηχητικό τα αγόρια στο ιερό παππαδάκια και όταν μεγαλώσουν και το χρειάζεται η εκκλησία, παπάδες ή ψάλτες. Να κάνουν τις καθημερινές ακολουθίες, που τόσο βοηθούν τους ενορίτες.  Έτσι αναδύονται τα διακονήματα στην εκκλησία. Όχι κάποιος ανεπάγγελτος και κομπλεξικός ξυπνά ένα πρωί και λέει θα γίνω παπάς. Τα κόμπλεξ και τα πάθη του, ακολουθούν και την ιεροσύνη του, γι’ αυτό μερικοί είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Να είστε καλά Πρόδρομος μοναχός.